“De woorden van de verpleegkundige stelden mij gerust”
Toen Anne hoorde dat ze een tweeling kreeg, begon ze te lachen. “Het zit niet in de familie en tóch hebben mijn zus en ik er allebei een.” In het Anna Ziekenhuis beviel ze met een keizersnede van Nine en Milo. “Ik hoopte op een natuurlijke bevalling. Ik baalde even, maar ik zag ook de voordelen.”
“Wauw, dat wíj voor jullie mogen zorgen. Dat dacht ik toen ik mijn kinderen voor het eerst in mijn armen had.” Toen Nine en Milo werden geboren, was daar niet alleen haar partner Tim bij, maar ook haar zus Hetty. “Zij werkt als verloskundige in het Anna. Dat ze erbij was, gaf ons rust. Heel fijn en bijzonder.”
Ik denk dat het er twee zijn
Het was ook haar zus die Anne vertelde dat ze een tweeling kreeg. “Zij maakte de echo en zei: ik denk dat het er twee zijn. Ik begon te lachen en dacht dat ze een grapje maakte. Zelf heeft ze een eeneiige tweeling, maar verder zit het niet in de familie. De kans dat ik ook een tweeling zou krijgen, was héél klein.” Bij haar zus zag ze dat het zorgen voor een tweeling hard werken is, maar ook heel bijzonder is. “Nu gun ik iedereen een tweeling: de band die Milo en Nine hebben is super speciaal. Er is altijd gezelligheid in huis, er gebeurt altijd wel iets.”
Van de zwangerschap genieten
Anne’s zwangerschap verliep heel goed. “Zeker voor een tweelingzwangerschap, die meestal wat zwaarder zijn. Ik voelde me goed en heb er vooral van kunnen genieten.” Omdat Anne een tweeling kreeg, werd haar zwangerschap direct ‘medisch’ genoemd. “Daardoor had ik alle controles in het ziekenhuis. Mijn gynaecoloog was heel sociaal, waardoor ik me welkom voelde.”
Heel fijn dat ik weinig pijn had
Bij een van die controles bleek Milo in een stuit te liggen. “Je bevalling wordt waarschijnlijk een keizersnede, hoorde ik toen. Daar moest ik even aan wennen. Tim en ik weten niet of we nog meer kinderen willen. Dus misschien maak ik nooit een natuurlijke bevalling mee. Dat leek me juist zo mooi.” Dat viel dus even tegen. “Maar al snel bedacht ik dat er ook veel voordelen zijn. Ik wist bijvoorbeeld dat ik een ruggenprik zou krijgen, dus ik hoefde niet bang te zijn voor pijn tijdens de bevalling. En ik wist ook al wanneer ik zou bevallen en hoe die bevalling ongeveer zou gaan. We konden ons goed voorbereiden.”
Haar woorden stelden me gerust
Op de dag van de keizersnede hoorde Anne dat ze rond 13.00 uur de operatiekamer in mocht. “De hele ochtend moest ik nuchter zijn. Dat is best lastig als je zwanger bent van een tweeling. Ik vroeg de gynaecoloog of het niet wat vroeger kon. Met z’n allen hebben ze daar heel erg hun best voor gedaan. Het kon helaas niet, maar dat er zoveel moeite voor gedaan werd, voelde heel fijn.” Toen het tijd was voor de bevalling, kreeg ze goede uitleg. “De verpleegkundige vertelde bij iedere stap precies wat er gebeurde. Ik weet nog dat ze zei: ‘Milo is geboren, kijk hoe prachtig hij is’. Dat zijn momenten die je niet meer vergeet.”
