“De nonnen waren streng, maar ook heel erg met ons begaan.”
In 1960 stond het leven van Elly de Bruijn en haar familie in één klap stil. “Mijn broer en ik kregen samen met een vriendin een ernstig auto-ongeluk. Hij lag 3 maanden in het Anna en werd nooit meer de oude. Ik had meer geluk. Na 9 weken mocht ik naar huis. Ik heb wel hele periodes last gehad van angst en paniekaanvallen, maar verder ben ik er goed vanaf gekomen.”
“Mijn vader was politieagent en hij was aan het werk toen het gebeurde. Dat was natuurlijk verschrikkelijk aangrijpend voor hem. De nonnen waren heel erg begaan met mij en mijn broer. Later kwamen ze zelfs bij ons thuis om te kijken hoe het met ons ging. En toen ik in het ziekenhuis lag, hebben ze me enorm verwend met allerlei lekkere dingen uit de keuken. Yoghurt met aardbeien, midden in de winter. Dat was smullen!”
“Vergis je niet; de nonnen waren ook streng hoor. Hoofdzuster Arnolda, ze werd Nolleke genoemd, regeerde met ijzeren hand. Ik herinner me een groepje mannen dat stiekem uit het raam was geklommen om naar het café te gaan. Toen ze terugkwamen stond Nolleke ze op te wachten. Patiënt of geen patiënt, ze stuurde ze zonder pardon naar huis. Maar humor hadden de nonnen ook. Ze hadden een zware koperen bel. Als het bezoekuur om was, lieten ze mijn broertje bij mijn bed klingelen en moest het bezoek ophoepelen!”
“Ik heb een band met het Anna en dat is niet alleen door wat er mijn broer en mij is overkomen. Mijn hele familie heeft hier gelegen. Mijn dochter heeft bij het Anna de opleiding tot verpleegkundige gedaan en ik heb in de jaren 60 zelf als secretaresse op de afdeling gynaecologie voor dokter Hoedt en dokter Gerards gewerkt.”
“Het ongeluk heeft een enorme impact gehad. In onze familie praten we nog steeds over vóór en ná die dag. Maar het heeft ook positieve dingen opgeleverd. Ik gebruik mijn ervaringen nu om andere mensen te helpen. Ik heb een opleiding gevolgd tot hypnotherapeut en paranormaal therapeut. Dat is natuurlijk iets heel anders dan het ziekenhuis, maar ik kan mensen met traumatische ervaringen helpen en daar ben ik heel dankbaar voor.”
