“Ik bracht mijn patiënt in zijn eigen auto naar huis en pakte zelf een GO-scooter.”
Bart Liebrand is anesthesioloog en pijnspecialist. Hij werkt op de pijnpoli en daar komen bijvoorbeeld patiënten met een hernia of whiplash. Maar ook mensen met andere pijnklachten, zoals gordelroos of kankerpatiënten. “Dat is een van de redenen waarom ik bij het Anna werk. We hebben hier een heel brede pijnpoli dus ik help veel verschillende mensen”.
“Het Anna geeft me de vrijheid om mijn vak op mijn eigen manier uit te oefenen.” Voor Bart betekent dat onder andere: iets extra’s doen voor patiënten, naast de reguliere behandeling. Bijvoorbeeld: “Ik heb een van mijn patiënten met kanker thuis mee verzorgd in de laatste fase. Meerdere malen per week ging ik wel even op bezoek. Om te proberen de pijn te verlichten. Of de misselijkheid te behandelen. Maar ook gewoon om te praten. Best heftig, maar ook mooi om er zo voor mensen te kunnen zijn.”
“Het is niet altijd gemakkelijk. Ik moest ooit een jonge zwangere vrouw reanimeren, maar ze overleed alsnog. Ik heb haar kleine kindjes van ongeveer acht jaar, in kindertaal geprobeerd uit te leggen waarom we uiteindelijk de reanimatie stopten. Dat was hartverscheurend, maar ik vond dat ik het moest doen. Ik probeer voor mezelf de grens te bewaken: wat kan ik doen voor mensen zonder dat ik er zelf last van krijg? Dat is soms een uitdaging.”
Soms is ‘iets extra’s doen’ gelukkig ook blijmoediger. “Ik had een wat oudere patiënt. Hij was mantelzorger voor zijn vrouw, zij was niet in staat om mee naar de poli te komen. Meneer mocht niet zelf rijden na de behandeling, maar er was niemand om hem naar huis te brengen. Dat heb ik toen zelf gedaan. Ik heb hem in zijn eigen auto naar huis gebracht en heb hem thuis op zijn stoel gezet. Toen ben ik zelf op een GO-scooter naar huis gegaan. Voor mij was het een kleine moeite, maar ook een heel fijn gevoel. De dankbaarheid in de ogen van deze mensen. Daar kon ik een week op teren.”
