“Een mevrouw was haar auto kwijt. We reden net zolang rondjes tot we hem hoorden piepen.”
Dick (74) is sinds 8 jaar vrijwilliger in het Anna. Hij is inmiddels een vertrouwd gezicht bij de ontvangst in het ziekenhuis. “Ik ben er eigenlijk bij toeval ingerold. Ik kwam als patiënt bij het Anna en zag hoe het hier gaat met vrijwilligers. En ik leg mensen graag in de watten, dus toen een vriend tegen me zei: dat is net iets voor jou, heb ik gewoon gebeld.”
“We maken heel veel mee. Mooie dingen, maar soms ook emotioneel. Ik herinner me een vrouw die heel verdrietig was omdat haar moeder op sterven lag. Ik heb een kopje koffie voor haar gehaald en ben bij haar blijven zitten. We hebben een praatje gemaakt totdat het weer een beetje ging. 2 weken later is ze langsgekomen om me te bedanken. Dat is waar ik het voor doe.”
“Sinds een paar jaar hebben we het busje dat mensen van de parkeerplaats naar de ingang brengt en weer terug. Het rijdt af en aan, maar als ik iemand zie die staat te wachten, speciaal als dat iemand is die slecht ter been is, bel ik de chauffeur of hij even vaart kan maken. Busje komt zo! Ik weet nog dat een mevrouw haar auto kwijt was. Toen hebben we meerdere rondjes over de parkeerplaats gereden, net zolang tot we haar auto hoorden piepen. Dat zijn komische momenten.”
“Persoonlijke aandacht is belangrijk vind ik. Soms moeten mensen met een rolstoel op verschillende plekken zijn: eerst bloed prikken, dan naar de röntgenafdeling en de poli. Dan breng ik ze graag van de ene naar de andere plek. En uiteindelijk weer terug naar de parkeerplaats. En voor kindjes hebben we ook iets leuks, die mogen bij de receptie een cadeautje pakken uit de gouden doos.”
“Ik ben nu een van de oudgedienden. Dat is hartstikke leuk want ik mag bijvoorbeeld de nieuwe vrijwilligers begeleiden op hun eerste dag. Maken we samen een rondje door het ziekenhuis. En ik leg uit hoe we het hier doen. Ik zeg altijd: vriendelijkheid kost niets. Dat kun je aan iedereen geven, en je krijgt het altijd terug.”
