“Als iemand het even moeilijk heeft, geef ik een klavertje vier mee”
We hebben het vaak over het DNA van Anna en over warme zorg. Bij Fred Apon zit de zorg ook in het bloed. Hij was een werkend leven lang verpleegkundige in het militaire ziekenhuis in Utrecht. Nu is hij met pensioen, maar hij kan het zorgen niet laten. Daarom staat hij iedere woensdag in het Anna op zijn post bij de receptie om patiënten te begeleiden, een hart onder de riem te steken, of een beetje geluk te brengen.
“Op kantoor staat een doosje met klavertje vier-hangers. We mogen deze aan patiënten geven die wel een beetje extra geluk kunnen gebruiken. Ik pak altijd een handjevol mee wanneer ik dienst heb. Als ik zie dat iemand het even moeilijk heeft, geef ik een hangertje mee. Sommige mensen bewaren het klavertje vier. Als ze dan weer in het Anna moeten zijn en we zien elkaar, dan zwaaien ze ermee: kijk Fred, ik heb hem nog! Het is fijn als je mensen met zo’n klein gebaar kunt helpen.”
“De klavertjes vier zijn voor patiënten. Maar er zijn altijd speciale gevallen. Ik herinner me een meneer die een operatie moest ondergaan en ik gaf hem een hangertje. Hij was er blij mee, maar vertelde me dat zijn dochter eigenlijk ook wel wat geluk kon gebruiken. Ik heb niet eens gevraagd waarom, maar direct een klavertje vier met een kaartje opgestuurd. Binnen twee dagen reactie: de operatie van meneer was goed gegaan en zijn dochter was helemaal blij met het gebaar. Kleine moeite, groot geluk.”
“Ik ben een Indische jongen, opgevoed met de instelling dat je elkaar helpt waar je kunt. Daarom doe ik dit werk nog steeds, ook al ben ik met pensioen. Mensen komen natuurlijk niet voor niets naar het ziekenhuis, maar iedereen zegt altijd dat je hier zo vriendelijk behandeld wordt. En dat geeft mij ontzettend veel voldoening.”
