“Zuster Joanetta schreef me een lieve brief"
Als jong meisje belandde Karin Wasser in het Anna Ziekenhuis na een zwaar auto-ongeluk. Ze was een paar dagen in coma en moest daarna een tijdje apart liggen om zoveel mogelijk prikkels te voorkomen. Het was niet gemakkelijk voor Karin. Maar ze leerde er wel iets van: "De manier waarop ze met mij omgingen toen ik alleen lag en ook daarna op de afdeling, was zo fijn: ik wilde ook verpleegster worden.”
Helaas was Karin te jong om aan de verpleegstersopleiding te beginnen. “Ik was 16 en een half en dat vond de directrice, zuster Johanna Maria, te jong. Maar ik had de MULO gedaan en daarom mocht ik van haar wel in het lab beginnen. Dus ik werd leerling-laborant. En wat bleek? Ik vond het zo leuk dat ik ben gebleven en in 1965 zelfs begon aan de HTS-opleiding tot medisch analist. Dat was een gecombineerde opleiding. Ik ging naar school en werkte in het Anna.”
Een van de zusters die Karin met liefde verpleegde was de toen nog piepjonge zuster Joanetta die in meerdere Anna-verhalen voorkomt. Maar dan meestal als hoofdzuster. Karin heeft haar leren kennen toen ze allebei nog meisjes waren. “Zij was in opleiding. Ik kan niet zo goed uitleggen waarom we een klik hadden. Misschien omdat ze een jonkie was net als ik. Maar ze was ook gewoon heel lief. En ze heeft me natuurlijk heel ziek gezien en ook weer beter zien worden. We hadden een band.”
Uit het oog betekent niet per se uit het hart. Karin werkte tot 1970 bij het Anna. Zuster Joanette en zij verloren elkaar uit het oog. Tot 25 jaar na Karin’s vertrek. “Ik werkte intussen op een andere plek en op een dag stond ik ineens oog in oog met Joanetta. Zij was daar als begeleidster van een andere zuster. We herkenden elkaar gelijk. Het was helaas een kort weerzien, maar Joanetta schreef me een lieve brief die ik altijd heb bewaard.”
“Speciaal voor de foto was ik weer eens terug in het Anna. Dat was best lang geleden. Ik kreeg een rondleiding door het laboratorium. Wat is het hier veranderd zeg! Ik moest weer denken aan Joanetta en de andere zusters die me zo geholpen hebben na het ongeluk. Zij gaven me echt het gevoel dat ik hier thuishoorde.”
