“Dankzij de liesbreukoperatie kan ik weer zonder problemen sporten”

Van pijn kon Wilco niet spreken, maar vervelend was zijn liesbreuk wel. Als sportliefhebber zat het hem behoorlijk in de weg. De keuze voor een operatie was dan ook snel gemaakt. Voor die ingreep koos hij bewust voor het Anna Ziekenhuis. “Daar kon ik al binnen een paar weken terecht.”

Het was zomervakantie toen Wilco een bult bij zijn lies zag. “Die voelde ongemakkelijk, vooral nadat ik lang had gezeten of had gesport. Pijn kan ik het niet noemen.” Zijn huisarts was duidelijk: dit was waarschijnlijk een liesbreuk. Daarbij steekt het buikvlies uit, door een zwakke plek of opening in de buikwand. Je kunt er mee leven óf een operatie ondergaan.

Een marathon lopen 4 dagen voor de operatie

De conclusie van de huisarts werd in een ziekenhuis dicht bij Wilco’s woonplaats bevestigd. “Omdat ik bijna iedere dag sport, raadde de chirurg me een liesbreukoperatie aan. Dan wordt er een matje op de zwakke plek in de buikwand geplaatst. Zo’n operatie wilde ik zelf ook graag. Ik kreeg de keuze: 6 tot 9 maanden wachten op een behandeling bij het ziekenhuis in de buurt of naar het Anna Ziekenhuis gaan. Daar kon ik al na een paar weken geopereerd worden. Een makkelijke keuze, want ik wilde in de winter graag skiën en zo snel mogelijk weer fijn kunnen sporten.” Dat doet Wilco dan ook fanatiek: van tennis tot duiken en van hardlopen tot mountainbiken. Hij deed zelfs 4 dagen vóór zijn operatie nog mee aan de marathon in Eindhoven. “Toch moest ik na 32 kilometer stoppen. Ik voelde mijn lies en ging daardoor anders lopen. Achteraf denk ik dat ik ook veel met de operatie bezig ben geweest. Voor een marathon moet je niet alleen lichamelijk, maar ook mentaal goed in je vel zitten.”

Even een hand op de arm

Een paar dagen na de marathon was het zover: Wilco werd in het Anna Ziekenhuis geopereerd. “Best spannend, want dat was voor mij de eerste keer. Net voordat ik naar de operatiekamer ging, kwam de chirurg nog even langs. Die had vrij snel door dat ik zenuwachtig was. Hij legde zijn hand op mijn arm, waardoor ik me rustiger voelde. Dat moment is me erg bijgebleven. Snel daarna viel ik in slaap vanwege de narcose.” Enige tijd later werd Wilco wakker op de uitslaapkamer. “Het eerste wat ik me herinnerde was dat de verpleegkundige in het Engels vroeg: maar meneer, u spreekt toch wel Nederlands? Blijkbaar praatte ik in het Engels tegen haar. Achteraf vind ik dat wel grappig. Misschien heeft het met mijn werk te maken, waar ik de hele dag Engels praat.”

Sporten geeft me rust

Na de operatie kon het herstel beginnen. “Dat viel zowel tegen als mee. De chirurg vertelde dat ik na 24 uur weer kon wandelen. Ik dacht: dan lukt het me weer om naar het centrum te lopen. Ik bleek de straat nog niet uit te kunnen wandelen. Wat juist meeviel, was dat ik na 2 weken weer voorzichtig kon starten met sporten. Het herstellen duurt dus vrij kort.” Inmiddels sport Wilco weer vaak. “Ik heb een drukke baan. Anderen vragen weleens: hoe kun je daarnaast nog bijna iedere dag sporten? Ik draai het graag om: bewegen geeft me rust, dus het is fijn dat ik dat nu weer zonder problemen kan.”

Klik hier voor meer informatie over liesbreukbehandelingen in het Anna Ziekenhuis.