Iris is palliatief arts bij het Anna

“Dit is een hele mooie, dankbare manier van zorg verlenen”

Ze wilde eigenlijk anesthesioloog worden, maar besloot tóch als arts palliatieve geneeskunde aan de slag te gaan. Een goede keuze, blikt Iris Kusters terug. “Als team kunnen we iemands laatste weken, maanden of jaren fijner maken. Dat is een hele mooie, dankbare manier van zorg verlenen, die écht bij me past.”

Als arts palliatieve geneeskunde zorgt Iris voor mensen die in hun laatste levensfase zitten. Zij verblijven bijvoorbeeld in een van de woonzorgcentra van Anna Ouderenzorg of in Hospice Het Baken. Toen Iris aan haar geneeskundeopleiding begon, had ze niet gedacht deze zorg te gaan verlenen. “Ik wilde anesthesioloog worden en mensen helpen om minder pijn te ervaren. Omdat anesthesiologen vaak ook deel uitmaken van palliatieve zorgteams, kwam ik tijdens mijn opleiding met deze zorg in aanraking. Ik vond het al meteen heel interessant, vooral omdat je bezig bent met lichamelijke, psychische, spirituele én sociale aspecten. Je kijkt dus eigenlijk naar de mens in zijn geheel. En ik kan cliënten nog steeds helpen meer comfort te ervaren.” 

Cliënten zelf laten beslissen

Op de vraag wat Iris belangrijk vindt voor cliënten reageert ze: “Dat ze zelf kunnen beslissen over hun leven. Bijvoorbeeld over welke medicatie ze willen hebben. Ik geef alleen advies.” Toch lukt het sommige mensen niet (meer) om zelf besluiten te nemen. “Af en toe zie ik dat moment aankomen. Zoals bij een jonge man met uitgezaaide kanker, nog niet zo lang geleden. Ik vroeg aan hem: ‘Als het jou niet meer lukt om beslissingen te maken, mag ik dat dan voor je doen?’ Dat vond hij goed. Zo heeft hij alsnog zelf voor een deel kunnen beslissen.” Voor de naasten van een cliënt vindt Iris het belangrijk dat ze hun ‘oude’ rol weer op kunnen pakken. “Vaak zijn ze lang mantelzorger geweest. Ik gun ze dat ze weer partner, kind, broer, zus, tante of oom kunnen zijn.” 

Iemands dag iets mooier maken

Wanneer Iris zelf een fijne dag gehad heeft? “Het klinkt misschien gek, maar als ik gelachen heb. Veel mensen denken dat er in een hospice geen plaats is voor humor. Natuurlijk zijn er onplezierige momenten, maar er zijn ook luchtige, leuke ogenblikken. Verder vind ik het fijn als ik prettig met collega’s heb samengewerkt en als ik iemands dag iets mooier heb kunnen maken. Zo kon pasgeleden een cliënt dankzij onze zorg nog een dagje naar het strand met de Wensambulance. Dan ga ik met een goed gevoel naar huis.” 

Lees ook de andere verhalen